Je kent het wel …
Je hebt jezelf en anderen zover gekregen om toch nog even die andere kroeg op te zoeken, tegen beter weten in bestel je toch nog maar dat ene extra drankje .
Dat ene bewuste drankje dat er voor zorgt dat je een ‘ik-heb-schijt-aan-de-wereld’-houding krijgt, de mensen om je heen vrolijker en mooier worden en die kater kom je de volgende dag nog wel een keer tegen…
Alles is mooi, alles is perfect.
Ineens zie je iemand in je ( toch al ernstig ) wazige ogen tevoorschijn komen die je herkent.
Ook bij naam ( ‘ hee ….!’) je probeert even contact te zoeken ( ‘goh wat grappig, da’s lang gelee ‘ ) en voor je het weet gooi je in een half uur je gehele levensgeschiedenis eruit.
Veel van die momenten zorgen bij mij altijd voor een bepaalde onrust.
Ik bedoel op het moment zelf is het heerlijk om begrip te hebben voor die kutbaan die je nog steeds haat, of je rijinstructeur die zijn handen niet kon thuis houden.
Maar achteraf denk ik toch vaak : goh , mocht ik mijn luisterend oor de volgende keer weer tegen komen in dezelfde wazige situatie..
Zou hij/zij dan ook vragen hoe het met mijn kutbaan is ? Of vragen of ik die rijinstructeur op een verlaten tankstation heb afgezet en ben doorgereden?
Of krijg ik dan weer het alom bekende riedeltje van : ‘hoe is het met jou ?’
In mijn oren altijd klinkend : ‘ ik wil eigenlijk niet met je praten want we spreken elkaar toch nooit maar, uit sociaal oogpunt vraag ik toch maar even hoe het is ‘
of deze: ‘we spreken elkaar nog wel eens ! ‘
Wat een dooddoener!
Dus mensen, mochten jullie mij in een rokerig café of een verlaten supermarkt tegen komen en jullie kunnen echt niet meer vluchten naar toilet of wegduiken achter die bananen… zeg dan gewoon gedag en loop door.
Ik zal altijd gemeend en sociaal gedag terug zeggen.
En voor die mensen die mij toch wel een beetje denken te kennen en willen weten wat voor kleurstalen ik bijvoorbeeld heb uitgekozen…
Ga gezellig met mij mee naar het café, dan drinken we net iets teveel naar onze zin maar weten we wel wat we aan elkaar hebben …
